Jól 2004 ( 15 ára) Hefur EKKERT að gera með íþróttina sem ég æfi heldur mína æsku og hversu mikið ég

Mér finnst allveg live score hreint ótrúlegt hversu margir hafa þá löngun að blogga eða skrifa neikvætt um fitness. Ég tek aldrei þátt í þesum umræðum því ég hreinlega live score nenni því ekki. Manneskja ''fær'' ekki átröskun ef hún keppir í fitness. Það að þróa með sér þennan hræðilega sjúkdóm kemur íþróttinni ekkert við heldur manneskjunni og hennar bakgrunni. Lystarstol og Lotugræðgi eru sjúkdómar sem þú þróar með þér í langan tíma áður en hann tekur yfir líf þitt. Manneskja sem hefur þróað þennan sjúkdóm lengi mun líklegast aldrei ná að losa sig við hann fullkomlega einsog ég t.d en ég hef náð að halda honum niðri. Með hollu mataræði og breyttum hugsunarhætti. live score
6 ára gömul Ég tel mig hafa byrjað að þróa þennan sjúkdóm þegar ég var einungis 6 ára gömul. Það var þá sem ég hélt að ég yrði að vera öðruvísi til að krökkum líki vel við mig. Ég var rauðhærð og mikið strítt fyrir það. Besta vinkona mín á þessum tíma var ljóshærð og sæt og allir vildu vera vinir hennar. Ég hélt þá að þetta væri mínum hárlit að kenna og bað til guðs á hverju kvöldi live score að gera mig ljóshærða. Ég var strax farin að kvíða fyrir því að mæta í skólann og ef einhver var leiðinlegur við mig þá réðst ég á viðkomandi. Í mörg ár var eineltið á andlegum nótum. Eftir að mamma mín og pabbi skildu þegar ég var 11 ára fór mér að líða enþá verr. Ég hef alltaf verið í mjög góðu formi og mikið í íþróttum. Ég var 8 ára með six pack en eftir að mamma og pabbi skildu þá fann ég fyrir miklum kvíða og fór að sækjast mikið í nammi og óhollustu. Ég var 13 ára þegar ég gekk í Gagnfræðiskóla. Ég var þá orðin 66 kg og það var þá sem eineltið versnaði mjög mikið. Einn strákur í skólanum bannaði mér að mæta uppí félagsmiðstöð og ef ég mætti þá var ég svoleiðis rökkuð niður af þessum strák og kölluð öllum illum nöfnum. Ef ég horfði í augun á viðkomandi þá ógnaði hann mér mikið og ég var stundum hrædd um að hann myndi beita mig ofbeldi.
13-14 ára gömul Mér leið allveg hreint hræðilega á þessu tímabili. Ég fór að þróa með mér einhverskonar sjálfshatur og ég fór að trúa því að ég ætti ekkert betra skilið. Ég hugsaði oft með mér að ef ég væri mjó... þá yrði ég kannski samþykkt? Rétt fyrir lok fyrstu annar í 8.bekk fóru allir krakkarnir í skólanum til skóla hjúkrunarkonunnar að láta vigta sig og hæðamæla. Ég fór inn með 3 öðrum stelpum. live score Þegar ég steig á vigtina sá ég hjúkrunarkonuna hrissta hausinn og hún var mjög vonsvikin á svip. Ég var 67 kg. '' Hvað er að sjá þig stelpa! Veistu ekki að þú ert yfir kjörþyngd, þú verður að gera eitthvað í þessu!'' Stelpurnar flissuðu mikið og ég strunsaði út. Ég sá svo stelpurnar á göngunum að hvíslast og flissa. Eftir þetta atvik vildi ég ekki mæta aftur í skólann og skipti yfir í annan skóla. Ég fór mest uppí 70 kg en það var þá sem ég byrjaði að æfa bardagaíþróttina Taekwondo. Á Taekwondo æfingum gat ég verið ég sjálf. Enginn dæmdi mig fyrir útlit mitt eða neitt. Mér leið ótrúlega vel á æfingum og reyndi að æfa eins mikið og ég gat. Ég var farin að æfa 2-4 tíma á dag í tvem taekwondo klúbbum eftir að hafa æft í c.a 2 mánuði. Annar klúbburinn var í Hafnarfirði og ég bjó þá í miðbæ Reykjavíkur. Ég átti oft ekki pening fyrir strætó og línuskautaði þá bara framm og til baka til að komast live score á æfingar.
Rétt fyrir jól 2003 ( 14 ára ) Ég var sjálf ekki búin að taka eftir því en ég var búin að grennast og léttast mikið á stuttum tíma. Á aðeins 3 mánuðum var ég búin að grennast mikið og fann fyrir meiri viðurkenningu í skólanum. Alltí einu var mér boðið í party og fólk vildi vera í kringum mig. Ég hafði þá rétt fyrir mér? Með því að grennast þá var ég samþykkt. Einsog þessi saga segjir þá var ég búin að þróa þennan hugsunarhátt í langan tíma. Það var ekki fyrr en ég var 14 ára gömul sem ég var orðin mjög meðvituð um mat og reyndi að forðast hann einsog heitan eldinn. Ég vildi bara verða mjórri og mjórri og mjórri.
Jól 2004 ( 15 ára) Hefur EKKERT að gera með íþróttina sem ég æfi heldur mína æsku og hversu mikið ég var dæmd fyrir mitt útlit á þessum viðkvæma live score tíma. Ég hef fengið live score mikla hjálp í gegnum tíðina og prufað allskonar leiðir. Árið 2011 komst ég á minn botn og það sem hjálpaði mér var 12 spora kerfi og líka bara mín hræðsla við sjúkdóminn. Fjölskyldan mín var farin að hafa rosalega miklar áhyggjur af mér. Systir mín var ekki búin að sjá mig í soldinn tíma og eftir að hún sá mig svona rosalega horaða fór hún að hágráta. Ég var farin að finna fyrir hjartatruflunum og það alvarlegum að ég var hrædd um líf mitt. Hjartastopp er aðal dauðaorsök hjá átröskunarsjúklingum en það byrjar alltaf með hjartatruflunum.
Ég fór í 12 spora kerfi og eftir það fór ég að huga að því að keppa í fitness. Ég vildi sjá hversu sterk ég var orðin og fitness gerði ekki illt verra heldur akkúrat öfugt! Ég lærði að borða RÉTT. Ég lærði betur um orkugjafana 3. Ég lærði um hvað gerist í líkamanum þegar þú borðar vissa fæðutegund og fleirra. Það sem skiptir mig mestu máli er að mér líði andlega og líkamlega vel! Í dag líður mér rosalega vel! Aldrei live score hef ég verið