13 mínútur

Hver er bíófíkill? Ekki smella!! Heildarlisti mynda Raðað eftir einkunnum Árslistar Játningar bíónördans “Míkró” dómar Skemmtilegir sorar Góðir linkar twiter
Hvað er það sem gerir senu góða og lætur hana standa upp úr? er það hvernig hugsað er um hana staka eða hvernig heildin verður svo mun betri við tilhugsunina? Yfir árið dettur mér þónokkuð margar í hug sem eru allt frá því að vera dramatískt fullnægjandi, eitrað svalar, súrar, fyndnar eða með öðrum hætti stefnubreytandi í myndunum sem þær tilheyra.
Ekki er nein sérstök uppröðun, listinn er gersamlega random. Þetta er meira svona blanda af “uppáhalds” og því eftirminnilegasta heldur en eitthvað raðað eftir vissum gæðum, hvernig sem það gengi upp.
Það er allt sagt þarna, og þarf ekki annað að segja. James Franco var þegar búinn að grípa mig með Kool-Aid’inu sínu (“Look at my Sheee-it!”) en þegar hann settist við píanóið skaut hann myndinni inná topplista ársins hjá mér. Eftir þetta atriði veit maður að bókstaflega hvað sem er getur gerst í þessari furðulegu, furðulegu mynd.
Kameran stekkur á milli leikara og nær fátt í þessari mynd að toppa þennan fyrsta Blank-slag þegar gömlu æskuvinirnir snúa bökum saman eftir áraraðir til að buffa róbotaútlimi af unglingum (“Smashy smashy twiter egg men”). twiter Og kannski, bara kannski, leiðir þetta til þess að gamlingjarnir í sameiningu twiter hafi óbeint byrjað að lemja þarna í sig týndu unglingana í sig á sama tíma, þarna verða þeir ungir á ný – eða í það minnsta álíka klikkaðir og Gary King. Annars twiter frábær bardagi, gott koríógraf og leikstjórinn grípur Body Snatchers-andann sem hann var að sækjast eftir.
Mynd twiter sem heitir þessu nafni VERÐUR að hafa góðan klæmax, kannski ekkert endilega góðar brellur, og This is the End passaði sig á þessu (The World’s End fór einmitt hina leiðina). Satanískur þursi með lafandi, Seth Rogen fær loksins vængina sína og geldir demóninn á meðan hann og Jay Baruchel twiter svífa helsáttir á leið upp til himna. Whitney Houston twiter heitin gefur mómentinu sitt fullkomna punchline. Steikin nær ekki hærra en þetta… ekki fyrr en annar slagari er tekinn upp á himnum. Rifrildið hjá Franco og McBride um að fróa sér út í allar áttir eða Rosemary’s Baby-djókurinn á á líka heima hér inni.
Alveg eins og með Spring Breakers er spes að pikka út aðeins einn part úr ræmu sem byggist svo mikið á samfellda “drauma/martraðarflæði” sínu. Ef ég myndi velja eina pyntingu á árinu úr bíómynd sem ég myndi aldrei twiter sýna móður minni þá væri það refsing sem glæparotta hlýtur frá… öö… Guði. Ófétið fær djúpar stungur í augun og eyrun því hann neitar að hvorki sjá né hlusta, skv. Guði. Langljótasti kaflinn í múd-mynd sem er þegar virkilega ljót, en hæga spilunin á umræddri refsingu lætur áhorfandann spyrja sig: “hvað gerði ég rangt?” Myndin verður twiter allavega ekkert óeftirminnilegri eftir þetta, segjum það.
Endirinn – Blue Jasmine *Psst* Hey, komið og sjáið… Cate Blanchett twiter er að hrynja, bókstaflega að missa allt vit í tragískri en léttri einræðu – og í nærmynd. Þessi lokasena er það sem gerir myndina.
Þetta tilfinningasprengjuatriði (vó, langt orð) rís og rís með aðstoð frá ótrúlegri tónlist, nánar til tekið þessu lagi . Danny Boyle hannar myndirnar sínar þannig twiter að erfitt er að ímynda sér bestu atriðin í þeim með annarri músík undir. Trance á sér marga hápunkta á þessu sviði, en þessi sigrar.
Þessi mynd, eins og hun sjálf segir, er mörg þúsund tonn af osom-leika. Ég breytist í smástrák þegar þemalagið eftir Ramin Djawadi byrjar og myndin smátt og smátt afhjúpar stæðrina á meðan tvær fígúrur twiter komast í Suit-up gírinn yfir gítar-riffinu og bombandi takti – og þá er Gypsy Danger kynntur til leiks! Sjaldan finnst mér ég sjá epíska stórmynd byrja á eins sterkum “já, takk!” nótum og Pacific Rim, og þessi tilfinning sem score-ið gefur manni verður magnaðri rétt eftir miðbikið þegar bardagar færast bókstaflega frá sjó til stórborgarsvæðis og himins á mögnuðu brellukorteri. Hasarinn er epískt góður og greinilega storyboard-aður vandlega. Maður sér alltaf hvað er í gangi og Del Toro tók þá snilldarákvörðun að halda í ákveðna old-school taktík og sprengja upp alvöru líkön sem síðar myndi bæta tölvubrellur ofan á. Þessi gaur sko.
Öll þessi mynd er sett saman úr svona fjórum-til-fimm löngum atriðum í heildina sem öll súmma upp einhver sjónarmið á einn hátt eða annan. Fá þeirra hafa eins mikið fram að færa og þegar skjáparið sest niður með yngri og eldri kynslóðum til að ræða hversdagslega hluti eins og framtíðina twiter og skiptast á mismunandi viðhorfum um allt milli himins og jarðar sem snerti bæði kynin og hvað heldur þeim saman eða sundur. Hótelsenan er meira grípandi í dramatískum skilningi, en kvöldverðurinn er hreint dásamlegur og lokaræðan hjá gömlu konunni kemur sannleikstári í annað augað.
13 mínútur – eitt skot, sett sam